Ewa Demarczyk - Deszcze текст песни

Deszcz jak siwe lodygi, szary szum,
au okien smutek i konanie.
Taki deszcz kochasz, taki szelest strun,
deszcz — zyciu zmilowanie.

Dalekie pociagi jeszcze jada dalej
bez ciebie. Coz? Bez ciebie. Coz?
w ogrody wod, w jeziora zalu,
w liscie, w aleje szklanych roz.

I czekasz jeszcze? Jeszcze czekasz?
Deszcz jest jak litosc — wszystko zetrze:
i krew z bojowisk, i czlowieka,
i skamieniale z trwog powietrze.

A ty u okien jeszcze marzysz,
nagrobku smutny. Czasu napis
splywa po mrocznej, gluchej twarzy,
moze to deszczem, moze lzami.

I to, ze milosc, a nie taka,
i to, ze nie dosc cios bolesny,
a tylko ciemny jak krzyk ptaka,
i to, ze placz, a tak cielesny.

I to, ze winy niepowrotne,
a jedna druga coraz wola,
i to, jakbys u wrot kosciola
widzenie mial jak sen samotne.

I stojac tak w szelescie szklanym,
czuje, jak lad odplywa w poszum.
Odejda wszyscy ukochani,
po jednym wszyscy — krzyze niosac,
a jeszcze innych deszcz oddali,
a jeszcze inni w mroku zgina,
stana za szklem, co jak ze stali,
i nie doznani mina, mina.

I przejda deszcze, zetna deszcze,
jak kosy ciche i bolesne,
i cien pokryje, cien omyje.
A tak kochajac, walczac, proszac
stane u zrodel — studni ciemnych,
w groznym milczeniu rece wznoszac:
jak pies pod pustym biczem glosu.

Nie pokochany, nie zabity,
nie napelniony, niedorzeczny,
poczuje deszcz czy placz serdeczny,
ze wszystko Bogu nadaremno.
Zostane sam. Ja sam i ciemnosc.
I tylko krople, deszcze, deszcze
coraz to cichsze, bezbolesne.