Soms denk ik, ik geef je m’n leven. Dan loop ik over de straten en worden mijn
tranen een met de regen
Mijn ziel is op, mijn geest is versleten. De toekomst is zoek, mijn verleden
vergeten
Ik zie geen weg meer uit deze donkere plek. Soms word ik gek. Ik word gestoord,
niemand die me hoort als ik zeg
Ik wil de zon omhelzen als wordt ze door wolken bedekt. Tot een volgend stelsel,
maar de horizon is ver weg
Het is grauw kil en koud. Dromen toveren hemel wit met blauw. Twijfelend aan de
rand van een flat gebouw
Soms vergeet ik van wie ik houd. Soms twijfel ik of iemand me missen zou
En niemand vangt me op (En niemand vangt me op), maar ook niemand houdt me tegen
Er is niemand die me stopt (Er is niemand die me stopt), Dadelijk spring ik
naar beneden. (x2)
Vroeger dacht ik dat ik kon vliegen, nu besef ik dat het dom is om tegen jezelf
te liegen
Mijn dromen vielen stuk ik heb ze zelf vernietigd (zonde). Bloemen bloeien niet
meer ze verwelken liever
Tot het over is (over is). Dit is wat er van me over is (over is)
Mijn zoon in mijn armen gesloten, ogen dicht. Dan schijnt altijd de zon,
als iemand het maar begrijpen kon
Weg van de pijn. Dit is mijn heiligdom
De poëzie brengt me naar deze plek. Dan ben ik even weg, dan lijkt het alsof ik
niet eens besef. Dat de mening die het enige is dat me heeft gered
Zo zweef ik over wind en blaas ik de hemel weg
Weg van hier soms wil ik vluchten van alles. Dan vlucht ik, maar dit keer kom
ik niet terug. Dit is anders
Hoe dieper het dal, hoe meer rust en meer kalmte
Ik sta op het punt om te vallen
En niemand vangt me op (En niemand vangt me op), maar ook niemand houd me tegen
Er is niemand die me stopt (Er is niemand die me stopt), Dadelijk spring ik
naar beneden. (x2)
Иногда я думаю, что отдам тебе всё своё сердце.
Так я брожу по улицам и слёзы смешиваются с дождём.
Душа моя в горниле, а разум износился от томлений.
Будущее пусто, прошлое забыто — никаких следов.
Не вижу выхода из этой черной ямы. Иногда схожу с ума. Я огорчён, не найду того, кто услышит мою исповедь:
Как хочется обнять солнце даже заоблачно. До следующей эры, но горизонт так далек.
Серый воздух холоден и пронзителен. Сны лепятся из белизны и голубого — на краю жилой высотки сомнения рождаются.
Иногда забываю, чьи-то лица навеки запечатлелись в моей памяти. Иногда думается — кто меня тоскует?
Никто не подхватит (никто не подхватит), и не придержит (не придержит) также никто.
И нету, кто остановил бы меня (нету, кто остановил бы меня), сразу падаю вниз.
Когда-то я верил, что могу летать, а теперь понимаю: глупо себе лгать.
Мои мечты разбиты — сам их растоптал (совершил грех). Цветы не цветут, предпочли увянуть, чтобы кончить это всё.
Когда-то был сын в моих объятьях. Закрыты его глазки — и всегда ярко светит солнце, если б кто понимал.
Уйти от боли. Это мой рай. Поэзия приводит меня сюда. Тогда как будто не ведаю — что выделяется в этом мире, сохранившем меня.
Лечу над бурей и уношу за собою облака.
Хочу бежать от всего и всех — убегаю, но на этот раз не вернусь. Это не так. Чем глубже долина, тем спокойнее становится.
Вот-вот я рухну.
Никто не подхватит (никто не подхватит), и не придержит (не придержит) также никто.
И нету, кто остановил бы меня (нету, кто остановил бы меня), сразу падаю вниз.
1 | Ik Kom Terug |
2 | Vergeet Me Niet |
3 | Sterveling |
4 | Geef Me Een Antwoord |
5 | Mama |
6 | Wat Ik Ben |
7 | Helsgebroed |
8 | Vaarwel |