Ei vil alltid klaga og kyta,
at me ganga so seint og so smaatt;
men eg tenkjer, dei tarv ikkje syta:
me skal koma, um inkje so braadt.
Ja, det skyt ikkje fram, so det dunar
(som no ingen kann undrast uppaa);
men det munar daa jamt, ja det munar,
so det stundom er Hugnad aa sjaa.
Lat det ganga fram, lat det siga!
Berre eitt eg ynskjer og bed:
at me inkje so hgt maatte stiga,
at me glyma vaar Fedra-Sed.
Lat oss inkje Forfederne glyma,
under alt, som me venda og snu;
for dei gav oss ein Arv til aa gyma,
han er strre, en mange vil tru.
Lat det merkast i meir en i Ordi,
at me halda den Arven i Stand,
at naar Federne sjaa att paa Jordi,
dei kann kjenna sitt Folk og sitt Land.
1 | Nordbundet |
2 | Part I |
3 | Fra Vadested Til Vaandesmed |
4 | Myr |
5 | Orkan |
6 | Motpol |
7 | Hordaland Doedskvad Part III |
8 | Part Iii |
9 | Lukt Til Helvete |
10 | Du Ville Ville Vestland |