Ligg ég, lek mín sár,
lopinn kólnar minn nár.
Dauðinn dregur mig nær,
dettur yfir mig snær.
Lið mitt liggur hjá mér,
látin hersingin er.
Hetjur höfðu það af,
hefndin frið okkur gaf.
Hinsta dreg ég andardráttinn,
drengur Óðins missir máttinn.
Sortinn teygir sína arma,
sól úr austri kastar bjarma.
Loksins reiði lægja öldur,
laskað sverð og brotinn skjöldur.
Bros á varir Baldurs færist,
bræðralagið aldrei tærist.
Vígamaður Baldur Óðinsson!
Gunnar jarl og Grímur deykja,
guðirnir þá munu heygja.
Vargurinn í valinn beygður,
verður seint af nokkrum heygður.
Brosi nú til barna minna,
brátt mun öllum sorgum linna.
Kæra sé ég konu mína
kúra upp við syni sína.
Nú er ekki neinn sem lifir,
nóttin hellist kolsvört yfir.
Líf í Baldurs auga blikar,
bíður dauðinn, aðeins heikar.
Upp er runnin stóra stundin,
stöðvast allt við hinsta blundinn.
Blæs úr norðri, bærast stráin,
Baldur er nú loksins dáinn.
Лежу я, страдаю от боли,
осень опускается на меня.
Смерть приближается к мне,
снег опускается на меня.
Мои люди лежат рядом,
освобождение от страданий.
Герои имели это,
мстительность дала нам мир.
Сейчас я делаю последний вздох,
воины Одина теряют силы.
Темные тянут свои руки,
солнце из востока бросает тень.
Наконец, пришло время для стариков,
поломанные мечи и щиты.
Болезнь Baldur'а уже пришла,
братская любовь никогда не кончится.
Боевой муж Baldur, сын Одина!
Гуннар и Гримур исчезают,
боги уже похоронены.
Лис в поле, загнутый,
будет поздно похоронен.
Приветствую своих детей,
скоро всем конец страданиям.
Я вижу свою жену
обнимающую своих детей.
Теперь не осталось никого,
ночь опускается, черная как уголь.
Жизнь в глазах Baldur'а меркнет,
смерть ожидает, только медлит.
Великая руна уже началась,
все остановилось в последнем издыхании.
Дует с севера, несутся струи,
Baldur наконец умер.
1 | Heima |
2 | Niðavellir |
3 | Vanaheimur |
4 | Kvaðning |
5 | Gleipnir |
6 | Að Vori |
7 | Loki |
8 | Að Vetri |
9 | Miðgarðsormur |
10 | Váli |